Dit is Job. Job is acht jaar oud. Hij zit in groep 4. Het is nogal een baasje. Laat duidelijk weten wanneer hij het er niet mee eens is. Zegt met regelmaat tegen een ander kind dat zijn kleren lelijk zijn. Of wanneer een ander enthousiast vertelt over een familie uitje naar een pretpark, dat hij het een kinderachtig park vindt. Hij is brutaal en luidruchtig. Met buitenspelen bepaalt hij wat voor een spel er wordt gespeeld. Hij is het ook die de regels aanpast wanneer hij wil. Wil je mee doen? Dan zegt hij “dat mag wel of dat mag niet”. Job heeft een groepje kinderen om zich heen. Vrienden. Ze lachen om hem en doen met hem mee. Vooral wanneer hij Suus te grazen neemt. Dat is altijd een succes, want Suus reageert altijd direct. Of door boos te worden of door te huilen. Dat is zo grappig. Job heeft een slechte werkhouding en is brutaal tegen de juf. Hij krijgt wel eens straf. Maar dat doet hem niks. Hij loopt stoer naar de gang en zegt dan vaak: ‘Nou en!’
Heb je al een hekel aan Job?
Ik ben Job. Ik ben acht jaar oud. Ik zit in groep 4. Mijn ouders zijn gescheiden en werken beide lange dagen. Na schooltijd ga ik naar de BSO, waar ik om 18.00 uur als één van de laatsten word opgehaald. Soms door mijn vader en soms door mijn moeder. Dat weet ik vaak niet van te voren, omdat mijn ouders het nog niet eens zijn over de omgangsregeling. En ze zijn allebei druk, dus het is maar net hoe het uitkomt.
Op school vind ik het moeilijk. Rekenen begrijp ik niet zo goed en lezen lukt ook al niet. De juf helpt mij wel, maar ik vraag weinig, want dan lijk ik dom. Ik probeerde het in het begin nog wel, maar het lukt echt niet. Daarom begin ik nu eigenlijk al niet meer aan een opdracht. Dan wordt de juf boos en moet ik op de gang gaan staan. Ik doe dan heel stoer en zeg nog: ‘Nou en!’
Maar ik vind het helemaal niet leuk op de gang. Zit ik daar onder de jassen en iedereen die langs loopt, kijkt raar naar mij. Veel kinderen vinden mij maar stom. Ik heb wel wat kinderen die met mij spelen. Vrienden. Ze lachen om mij en spelen met mij op het plein. Maar als de school uit gaat, vraagt niemand aan mij of ik wil spelen. Ook bij gym of de klassen rond gaan, word ik nooit gekozen. Ik denk niet dat het echte vrienden zijn. Daar ben ik onzeker over. Soms pest ik anderen, zodat mijn vrienden gaan lachen. Maar of het helpt … Ik weet het niet. Niemand vindt mij echt leuk.
Ik ben de juf van Job. Job laat opstandig en provocerend gedrag zien. Bovendien pest hij andere kinderen. Er zijn wel kinderen die met hem spelen onder schooltijd, maar echt vrienden zijn het niet. Ze zijn een beetje bang voor hem en als ze lachen om hem, blijven zij zelf tenminste buiten schot. Buiten schooltijd spelen zij niet met Job. In de klas vraagt Job weinig hulp, terwijl hij de hulp wel goed kan gebruiken, want hij heeft veel moeite met de lesstof. Ik heb wel eens werk mee naar huis gegeven om te oefenen, maar daar is weinig tijd voor. Job zijn ouders werken allebei veel en zijn verwikkeld in de scheiding. Een moeilijke situatie voor alle partijen. Job is niet geliefd in de klas en er zijn al wat ouders over hem komen klagen. Een enkele keer stuur ik hem naar de gang. Als hij te brutaal is.
Job is een jongetje van acht dat pest. Pest omdat hij denkt dat hij dan stoer is en andere kinderen zijn vriend willen zijn. Hij begrijpt eigenlijk niet hoe het moet “vrienden maken”. Bovendien heeft hij moeite met de lesstof. Om niet dom te lijken, wordt hij brutaal. Zijn ouders gaan uit elkaar en kunnen hem, door hun eigen problemen, op dit moment niet goed helpen.
Job schreeuwt om aandacht, positieve aandacht. Daaraan heeft hij tekort. Hij heeft geen straf nodig. Job heeft liefde nodig! Liefde en hulp om hem te begeleiden in het goed omgaan met elkaar. Zodat Job ervaart hoe fijn het is om echt vrienden te zijn!
Week van het pesten. Pesten bestrijd je met aandacht!
Deel dit bericht en breng pesten onder de aandacht, samen kom je verder.
De namen Job en Suus zijn fictief.
Treffend, zo vanuit de verschillende perspectieven!
Bedankt, fijn dat het gelukt is, want dat was mijn doel!
Mee eens Jop heeft liefde nodig.
Mooi al die perspectieven maar wij als lezer kennen ze nu. De hoofdrolspelers kennen ze niet van elkaar. Helaas gaan de mensen af op het eerste beeld dat ze van iemand hebben of krijgen,
zich verdiepen in het andere perspectief zou mooi zijn maar dat kan alleen als een ieder zegt wat hij van een ander denkt om van daaruit te proberen naar elkaar toe te konen. Blijft overeind met honing bereik je meer dan met azijn.
Klopt en wij, als volwassenen, moeten daarin begeleiden!
hier zou VEEEEEEEL meer aandacht voor moeten zijn !!!!!
Ik ben het helemaal met je eens!
Mooi geschreven. Maar er zijn ook pestende Jobs uit harmonieuze gezinnen, die veel aandacht krijgen maar waar de ouders toch het sleuteltje voor Job niet kunnen vinden…(ja, ervaringsdeskundige)
Dan verdienen die ouders ook de hulp en liefde… Zodat zij het niet opgeven om het sleuteltje te vinden, zodat zij de energie hebben om hun kind de hulp en liefde kunnen blijven geven.. Het is zo belangrijk om onze kinderen samen te leren hoe je met elkaar om moet gaan.. Ik hoop dat het sleuteltje gevonden wordt, vooral voor de Job..
Dankjewel, gelukkig krijgen we positieve steun vanuit school en gezinsbegeleiding! Ik had zelf nooit kunnen denken dat mijn eigen kind een pester zou worden… gelukkig heeft hij veel meer kanten, en hopen we dat hij met goede begeleiding beter leert omgaan met andere kinderen.
Wat fijn om te lezen! Bedankt voor beide reacties. Ook ik hoop voor jullie en voor jullie Job dat hij beter leert omgaan met andere kinderen. Dat is zo waardevol!
Mooi El!
Dank je wel!
Ik krijg er eigenlijke beetje kippenvel van, heel goed geschreven zo vanuit alle perspectieven. Wat sneu voor Job!
Bedankt!
Dit verhaal komt over alsof de scheiding van de ouders de reden is van Job’s pestgedrag. Ik denk dat er meer redenen aan ten grondslag liggen.
Dit is Valentijn(6) . Valentijn heeft een spraakachterstand en sinds hij 2,5 is krijgt hij logopedie. Iedereen die Valentijn leert kennen is direct verliefd op zijn open enthousiaste karakter. Als peuter verstaat niemand hem, maar hij communiceert op andere manieren des te meer. Op de peuterspeelzaal heeft hij veel vriendjes, echt iedereen lijkt vrolijk te worden van hem en hij is voor iedereen even lief. Wanneer Valentijn vier word mag hij naar de ‘grote’ school net als zijn grote broer.. Hier heeft hij zin in. Vol trots stapt Valentijn de klas in, met zijn roze rugtas, roze beker en roze broodtrommeltje. Hij komt aan een tafel te zitten bij ‘Job’.’Job’ lacht hem uit, roze is voor meisjes. Valentijn kan zich nog steeds moeilijk verbaal uitdrukken en in eerste instantie negeert hij Job. Zoals verwacht vinden ook de meeste kinderen hier Valentijn aardig. In het begin maakt hij snel vrienden en gaat met plezier naar school. Dat Job het thuis niet leuk heeft hoor je van meerdere kanten. Job Is onzeker en probeert te overcompenseren. Hij heeft alles groter, beter en meer. Hij heeft een grote mond die zelden stilstaat. Valentijn snapt er niets van, “mam wat is een homo, want volgens Job ben ik homo”. Job scheld Valentijn dagelijks uit, homo, meisje en mietje. En af en toe een ‘ik haat je’. Valentijn wordt verdrietiger, wil zijn mooie roze spulletjes niet mee naar school en begint onzeker te worden. School start een antipest protocol. De andere kinderen zijn erg onder de indruk van Jobs gedrag. Dan besluit Job dat ze niet met Valentijn mogen spelen, Valentijn wordt buitengesloten van de groep. De kindjes willen wel met hem spelen zeggen ze, maar dan dreigt Job dan hij ze zal slaan. Daar zit Valentijn, huilend huilend helemaal alleen. Job maakt ook grapjes over Valentijns spraak, hierdoor klapt hij dicht. Drie jaar enthousiast logopedie, hij heeft zich nooit geschaamd hiervoor, tot Job het als een stok zag om mee te slaan.Dus daar was hij dan, 5,5 jaar en gebroken door Job. Huilbuien, driftbuien, niet meer willen spreken. Zijn open lieve karakter werd steeds geslotener. Moeder stond wekelijks bij juf, maar die wist het ook niet meer. De ouders van Job werden boos, waarom was het toch altijd hun zoon die aangewezen werd. Maar dit alles was Job niet genoeg. Hij zette andere kinderen op om Valentijn pijn te doen en zijn spullen kapot te maken. Daar zat Valentijn dan bij de huisarts met een gat in zijn hoofd omdat Job een vriendje opdracht gaf om Valentijn met een hark op zijn hoofd te slaan. Valentijn is nu 6, Job ook. Job heeft het niet makkelijk. Ik hoor de verhalen ook wel die rondgaan, ik snap dat hij om aandacht schreeuwt. Maar begrip kan ik niet opbrengen. ‘Job’ heeft mijn Valentijn , een altijd vrolijke open noot voor de rest van zijn leven geschaadt. Inmiddels heeft Valentijn wel weer vriendjes, en een hele goede juf die Valentijn weer grond onder zijn voeten geeft. Maar zijn karakter is voor altijd verandert. Wat er ook gebeurd, hoe rot je leven ook is. Het is nooit een excuus om een ander kapot te maken.
Zo ontzettend mee eens!
Je moet ook een jongen geen rosé rugtas en beker meegeven ,dat is vragen om ellende ,we leven nou eenmaal in deze wereld met alles erop en eraan
Nog treffender…….
Ja helaas de waarheid… Hier ook een beschadigde jongen voor de rest van zijn leven…
Daar ben ik helemaal mee eens! Hoe rot het leven van Job ook is, een ander mag daar nooit de dupe van worden. Dat de Juf en de ouders van Job dit niet inzien is verschrikkelijk.
Degene die meteen oordeeld en zegt dat je een jongen geen roze spullen mee moet geven heeft het ook niet gesnapt. Dikke knuffel voor Valentijn!
Mijn artikel over pestkop Job heeft veel losgemaakt bij veel mensen. Ook op de pagina van @Tischa Neve – Groot en klein. Daarom:
Bedankt voor jullie persoonlijke reacties! Om jullie wat achtergrond informatie te geven over mijzelf en mijn artikel om pesten onder de aandacht te brengen:
Naast mijn schrijfwerk, werk ik ook in het onderwijs en ben ik zelf ook kind geweest.
Als moeder, leerkracht en leerling zorgcoördinator vind ik het van groot belang om pesten te stoppen. En naar mijn inziens kan dat alleen door zonder te oordelen open het gesprek aan te gaan met kinderen. Zij weten namelijk haarfijn hoe de vork in de steel zit. Waar vaak het probleem ligt bij pesten is dat kinderen te weinig over elkaar weten en niet nadenken over de gevolgen of de gevolgen nog niet kunnen overzien. Dit moet besproken worden, zodat er wederzijds respect zal zijn. Ter verduidelijking hieronder een reactie van een vrouw die stage bij mij heeft gelopen. Zij reageert op een andere vrouw die vroeger “Suus” was.
Het mooie is Ellen (13ineendozijnmama), dat jij beide kanten ziet. Voor jouw achtergrond ** , Ellen was ooit mijn stagebegeleidster en als er iemand alert is op pesten is zij het wel. Knap ook, hoe ze er open minded en zonder oordeel zó in de klas in gesprek over ging.
Ik denk dat je juist door die open geest en dat begrip van jou juist in staat bent om korte metten te maken met pestsituaties. In jouw klas is het veilig.
Mijn artikel heb ik heel bewust geschreven vanuit de pester. Juist omdat deze kant weinig wordt belicht, terwijl ook deze kant van groot belang is om pesten te kunnen laten stoppen.
En tot slot, wij als volwassenen kunnen daarin sturen en begeleiden door te blijven praten en het goede voorbeeld te geven.
Want zoals ook uit de vele reacties blijkt, heeft pesten enorme gevolgen. Dat moet stoppen!
Liefs 13ineendozijnmama
#weekvanhetpesten #jedoetertoe
Pesten wordt gezien als ongewenst gedrag waar een excuus voor gevonden moet worden, terwijl gepest worden een verwijt oproept. Maar pesten of gepest worden wordt niet uitgelokt. Kinderen pesten bewust maar niet vrijwillig. Wie kijkt naar de psychologische ontwikkeling vindt het antwoord op alle vragen rond pesten. Het kan misschien het best verklaard worden vanuit de veranderingen op weg naar zelfstandigheid. Bij slechts 10% van de kinderen geeft dit problemen. Toch is de ‘hulp’ gericht op de 90% die daar geen problemen mee heeft. Men remt de ontwikkeling van de pester af en versnelt de ontwikkeling van de anderen. Althans, dat probeert men. Maar de ontwikkeling van ons brein kun je niet sturen want een kind wordt niet slimmer van meer huiswerk. Er is dan ook geen enkele methode die meer effect heeft dan bijvoorbeeld Klootschieten, ook al proberen ze met eigen onderzoeken verbeteringen aan te tonen. Immers, vraag alle kinderen wat zij van de methode vinden en de 90% die níet gepest wordt vindt het hartstikke leuk. Maar wat zeggen de gepesten daarvan?
Het is een groepsproces en om het echt aan te pakken, moet dus ook de hele groep erbij worden betrokken. We zijn met elkaar verantwoordelijk!
D late reactie maar de groep is de key! Ik pak altijd de omstanders aan, zij zijn aan zet. Wanneer zij bewust zijn van wat er gebeurt kunnen zij het als grootste groep ook stoppen. Daarnaast moet de pester en slachtoffer inderdaad begeleiding krijgen. Slachtoffers kunnen oa bij de overgang van PO naar VO pesters worden.
Wat goed dat jij het ook zo aanpakt! Fijn dat er zulke mensen zijn die alle betrokkenen meenemen in het verhaal.
Heel veel jaren gelden toen mijn kinderen nog op de lagere school zaten (ik ben 76 jaar) dacht ik mijn kinderen behoorlijk opgevoed te hebben en dat zij echt niet zouden pesten.
Maar helaas. niets is minderwaar. Mijn tweede zoon, die populair wilde zijn ,had het gemunt op een meisje in zijn klas. Ik wist van niets.Tot haar vader bij mij aan de deur kwam en dit meldde.Een gesprek met mijn zoon was dus noodzakelijk en hij reageerde gelukkig ook op dejuiste wijze. Hij nam haar in bescherming en het pesten hield op gelukkig. Jaren later kwam ik dat meisje weer eens tegen en zij bedankte mij toen nog voor het feit dat ik mijn zoon er op had aangesproken.Zij is onderwijzeresgeworden en is extra allert op pesten.
Bedankt voor uw reactie! En wat fijn dat u direct in gesprek bent gegaan met uw zoon. Het moet u een fantastische gevoel hebben gegeven dat het meisje u jaren later nog heeft bedankt. U heeft ervoor gezorgd dat het pesten stopte!! Ik hoop dat meer ouders zo zullen reageren als u heeft gedaan.
Nogmaals bedankt voor uw reactie!
“Ik ben de vader van Job. Ik vertel Job vaak: ‘Jongen, gewoon er op af als iets je niet zint’, ‘je laat je toch niet op je kop zitten, je bent toch geen meisje?” of “de juf is een zeikerd”. Want ik wil niet dat mijn zoon een mietje is. Mijn zoon wordt een echte vent. Net als ik. Ik haalde een boel rottigheid uit, en ik ben toch ook goed terecht gekomen?”
Natuurlijk ben ik niet de vader van Job. Maar ik vind het frappant dat de belangrijkste partij niet genoemd wordt. Want kinderen worden niet als pestkop geboren. Ze worden vaak ook gemaakt. Het is in eerste plaats aan de ouders om die aandacht te geven, om hun kind te helpen en af Te remmen.
En niet aan de vaders en moeders van de Valentijns van deze wereld. Dat is de wereld op zijn kop.
Gelukkig bent u niet de vader van “Job” En ik ben het met u eens dat ouders een grote rol spelen als het hun kinderen betreft. Voor zover ik weet zijn of worden ouders er altijd bij betrokken, als ze dat al niet waren. Alleen samen zal het pesten gestopt kunnen worden.
Mooi verhaal, maar het steekt ook wel een beetje. Er is meestal wel een reden waarom kinderen pesten, nl om hun eigen problemen te verbergen. Wij leren onze kinderen dat als ze niet met elkaar kunnen, ze de ander met rust moeten laten. En vooral niet lastig moeten vallen. Maw respect hebben voor elkaar. Desondanks was mijn dochter toch diegene die gepest werd. Ik vind dat jij een ander nooit, maar dan ook nooit, lastig mag vallen omdat jij problemen hebt. Ik vind dit een belangrijk stuk van de opvoeding. Een pester kan geholpen worden met zijn of haar problemen. Maar diegene die gepest wordt heeft er vaak op oudere leeftijd nog last van, omdat pesten de eigenwaarde heel erg aan kan tasten.
Bedankt voor je reactie! Ik begrijp wat je zegt en daar ben ik het mee eens. Dat is ook de reden waarom ik het artikel heb geschreven. Want hoe meer mensen zich betrokken en verantwoordelijk voelen voor kinderen en pesten hoe minder er gepest zal worden. Alleen samen kan het worden opgelost om de ernstige gevolgen tegen te gaan!!