Je hebt zindelijk worden en zindelijk zijn. Het tweede lijkt mij heel leuk en handig. Hoewel ik mij voor kan stellen dat de zoektocht naar een wc met een tikkende blaas van je peuter ook niet heel relaxed is. Alleen dat zindelijk worden. Dat vind ik, zeker in het begin, eerlijk gezegd, niet zo leuk, alleen op de succes momenten vind ik het echt tof!

Zomaar ineens zegt ze een paar weken geleden: ‘Eva plassen, mama.’ ‘O ja?’, denk ik. ‘Nou kom op dan, naar de wc’. De luier die uitgaat voelt verdacht warm aan, maar we gaan ervoor! Eva op de wc en ik voor haar op de grond. Voor de entertainment, om tijd te rekken. Ik haal alles uit de kast: liedjes, een boekje, een puzzeltje en filmpjes op de telefoon. Om na 15 minuten alles weer op te ruimen, omdat de warmte van de luier waarschijnlijk toch van de plas komt, die ze net daarvoor heeft gedaan. En zo gaat het een aantal weken door. Ze geeft het, als ze het aangeeft, steeds net te laat aan. Wel bedenkt ze ineens dat ze haar broek vast uit kan doen. Thuis geen enkel probleem. Alleen als we op de Zaanse Schans lopen, wij voor en zij achter en ik achter mij de woorden: ‘Eva plassen, mama’, hoor, denk ik voor ik mij omdraai: ‘Het zal toch niet hè!’ En ja hoor, daar staat Eva met haar broek al op haar enkels te peuteren aan de knoopjes van haar romper. Snel loop ik naar haar toe, trek haar broek omhoog en zeg: ‘Plas maar in je luier.’ Ik besef mij direct, dat het waarschijnlijk de meest foute opmerking is tijdens de zindelijkheidstraining. En denk bij mijzelf: ‘El, dat kan echt niet!’

Ik besluit het serieus te nemen. Op een zondag in oktober luier uit, onderbroek aan (mogen die trouwens nog iets kleiner lieve bekende winkel?) en voor het eerst valt er een plas niet in haar luier, maar in de werkkamer. Dat vindt ze maar niks. De tweede en derde plas worden opgevangen door haar onderbroek en broek. Dat vindt ze helemaal vies. Maar dan, die vierde plas, die valt, na het op tijd melden, tot haar eigen schrik in het potje! Waarop oma en ik enthousiast staan te springen en te klappen. Dan vindt ze het toch ook wel mooi. Ze poseert voor de foto, deelt high fives en boxjes uit met papa en opa en plast die dag nog twee keer op het potje.

Na de laatste plas, luier om en naar bed. Op dat moment gebeurt er iets waar wij niet op hebben gerekend. Door de babyfoon horen wij Eva zeggen: ‘Eva plassen!’ We kijken elkaar aan en denken, wat nu!? We zijn toch niet van plan om de nacht door te oefenen? Na een poging op het potje, luier weer aan met uitleg over het nachtelijke plassen, zeggen wij gewoon weer hartstikke FOUT:

‘Schat, als je moet: Plas maar in je luier.’

En wat denk je, binnen een week vallen alle plassen overdag in het potje of in de wc en ’s nachts, ’s nachts plast ze lekker in haar luier. Dat is voor iedereen wel net zo makkelijk!