Laat ik vooropstellen, ik ben geen fan van voetbal. Zo dat is gezegd. Weet overigens wel wat buitenspel is en ik zou het goed doen langs de lijn. Aanmoedigend roepen vanaf de zijlijn. Daar heb ik best talent voor. En ja dat mag ik zeggen over mijzelf. Zeker na het vele oefenen. Elke dag. Elleke dag mensen.

Het is vroeg in de ochtend als niet de wekker, nooit de wekker, ons waakt. Het is één van de kinderen of een blaas. Die van hem of mij. Dat is het startsein voor het hele huis om te ontwaken. Om de beurt schuiven ze bij ons in bed. Waar we dicht tegen elkaar aan (we hebben een groter bed nodig) met zijn allen wachten tot de wekker gaat.

Vanaf dat moment kan ik mijn talent, voetbal-moeder langs de lijn, gaan inzetten. Kom op we gaan eruit, opstaan. Doe je mond maar even open (tandenpoetsen), je kan het!  Wat sta je fijn stil! Trek je pyjama alvast uit, ja, je kan het! Kijk daar liggen je sokken, pak ze maar, trek ze aan, links, rechts. Het maakt niet uit welke je eerst doet. Hartstikke goed! Na alle aanmoedigingen dalen we de trap af.

Aan tafel gaat het aanmoedigen door. Net als de tijd, die tikt ook door en voor ik het weet verander ik in een “politieagent”. De positiviteit neemt af en de gebiedende wijs neemt toe. Neem een hap. Niet spelen. Kom op. Kauwen, slikken. Drink nog wat. We moeten zo naar schoo-hool. Hup. Toe nou-ou!

Op die momenten moet mijn talent een beetje bijgeschaafd worden. Dit zullen mijn kinderen beamen. Ahum.

Vandaag is zo’n ochtend.
Maar we komen wel op tijd op school.