Konijn en Saar, Saar en konijn. Ze zijn onafscheidelijk. Vanaf het moment dat ze hem kreeg op haar eerste verjaardag is konijn haar maatje, steun en toeverlaat. Waar Saar gaat, gaat konijn en andersom. We vergeten konijn wel eens. Tot het eind van de straat, dan is het omdraaien om konijn te halen.

Ik sta op een mooie tweede plek, achter konijn, die duidelijk op nummer één staat. Verlegen, verdrietig, pijn gedaan? Konijn is daar. Met zijn lange oren die haar tranen drogen en zijn lange lijf waarmee hij haar pijn verzacht. Nummer twee dus. Máár niet voor lang. Ik sta op het punt om keihard te kelderen naar ongetwijfeld de laatste plek op Saar haar lijst.

Nu ik de ondankbare taak heb om haar en konijn te scheiden.

Zucht…

Ik kijk er niet naar uit. Gevoel en verstand zitten niet op één lijn. Verstandelijk weet ik dat het nodig is, omdat konijn altijd samen gaat met op haar vingers zuigen. En dat is eigenlijk het echte probleem. Dat “duimen”. Slecht voor haar gebit, slecht voor haar spraakontwikkeling en bovendien slecht voor haar spel. Met één hand in je mond en de ander om konijn heen, blijven er weinig handen over om nog iets te ondernemen.

Konijn en Saar. Het is dik aan en ik ga het uitmaken. Gedeeltelijk. Het wordt een soort van lat relatie. Vanochtend begin ik aan de scheiding. We leggen konijn in bed, zeggen dag tot straks en lopen naar beneden. De deur is nog niet achter ons dicht of Saar vraagt waar konijn is. ‘In bed hè!’ Zeg ik. ‘Halen!?’ Vraagt ze lief. ‘Nee,’ zeg ik, ‘hij wacht op jou. Als jij gaat slapen, kan je fijn knuffelen.’

En daar gaat ze. Hoofd achterover, mond open, sirene aan en tranenkraan open. Om nooit meer dicht te gaan.

Ik wil KO-NIJ-HIJN, KO-NIJ-HIJN, KO-NIJ-HIJN…

Deze scheiding doet pijn en niet alleen bij Saar.