Ik ben moe. Heel moe. De kinderen druk, kort lontje, moe waarschijnlijk ook. Echt gezellig is het niet. Ze spelen samen, voor zolang het goed gaat en vandaag is dat niet zo lang. Dus speel ik mee. We bouwen, kleuren, kleien en na de lunch gaat iedereen naar bed. In die tijd ruim ik het één en ander op, maak wat schoon en plof te laat voor rust op de bank. Al na een kwartier wordt de eerste weer wakker.

Had ik maar… Maar dat heb ik niet. Dus door. De andere twee volgen snel. Jammer genoeg heeft het slaapje hen geen goed gedaan. Het humeur is hetzelfde gebleven. Het volume gaat steeds harder en harder. En na een aantal vrij kalme verzoeken van mijn kant, schiet ook mijn volume omhoog en schreeuw ik dat ze niet mogen schreeuwen.

Lekker pedagogisch ook, top!

Zij schreeuwen. Dat wil ik niet. Dan probeer ik juist met datgene waar ik een hekel aan heb, aan hen duidelijk te maken dat ze moeten stoppen met schreeuwen. De logica is ver te zoeken.

Dat hebben Eva en Saar ook bedacht, blijkt als ze in koor teruggeven:

‘Mama, jij schreeuwt zelluf ook!’

Goh. Iedereen nu klaar met schreeuwen?