We zijn allemaal verschillend. In (op)voeding, geloof, overtuiging, wel of niet dragen, borstvoeding of kunstvoeding, co-sleeping of alleen. Maar we zijn allemaal moeders. En ondanks alle verschillen hebben we ook overeenkomsten. Zoals het script van een moeder. Lees de volgende (wanhoops) uitspraken en vertel dan:
Herkenbaar?
En met een extra moeilijkheid:
Bij welke gelegenheid zeg je dit?

1. Voor je kijken!
2. Wat zeg je dan?
3. Gebruik dé trap!
4. Niet aan je mouw!
5. Eerst ……, dan …….!
6. Met je mond dicht!
7. Niet aan je kleren!
8. Tanden even op elkaar!
9. Samen ….., samen …….!
10. Ik tel tot drie (4, 5, 6, 7 -10)!

Antwoorden:
1. Als ze kennismaken met hun fiets zonder zijwieltjes en jij dus met gevaar! Gestresst loop jij erachter, je hoofd continue roterend om elk mogelijk gevaar tijdig te signaleren. Onderwijl roepend: Voor je kijken!
2. Wanneer ze iets krijgen en ondanks het goede voorbeeld en vele oefenen hun kaken strak op elkaar houden. Dat is het moment waarop jij hem een zetje in de goede richting geeft om keurig, dank je wel, te zeggen.
3. In de speeltuin op de glijbaan. Net wanneer, tot jouw grote schrik, jouw voorbeeldige kind, via de glijbaan terug omhoog klimt i.p.v. via de trap. Dan roep je stomverbaasd een octaaf hoger dat hij via de trap moet, net als alle anderen.
4. Snot, kind daar hebben ze zakdoekjes voor uitgevonden. Punt en daarmee uit, geen discussie over snot. Bah.
5. Eerst plassen, dan handen wassen. Niet dat ze eerst wassen en dan plassen. Alleen het wassen slaan ze te vaak over. Antistoffen: ja, via de wc: nee.
6. Eten. Eten en praten is hun tweede natuur. Gaat net zo gemakkelijk. Spetters over tafel. Wat hilarisch wordt bevonden, waardoor de mond verder open gaat. Wat jou als moeder het beeld van een ongeluk in een tunnel biedt. Jouw weerzinwekkende blik wordt aangezien als aanmoediging, waarnaar het minstens twee keer herhaald wordt.
7. Vieze handen. Boven op je borst beginnen en symmetrisch met twee handen tegelijk naar beneden. Handen schoon, shirt vies en klaar is (smeer)Kees!
8. Tanden op elkaar én poetsen maar!
9. Samen spelen, samen delen. Een utopie. Maar blijf hopen, misschien wordt het ooit werkelijkheid.
10. Je laatste strohalm als moeder voordat je als de wiedeweerga iets anders moet bedenken wanneer hij weer niet luistert. Met de extra secondes in je hoofd probeer je tijd te winnen. Terwijl die kleine onderhand al lang de overwinning ruikt en zich zeker niet meer laat intimideren door drie tellen.

Wat is jouw score?