Ze staat voor mij, met tranen in haar ogen. Tranen van verdriet. Voordat ze het gezegd heeft, weet ik al wat de boodschap is. En ze zou niet moeten huilen. Van blijdschap, ja, maar niet van verdriet.
Het is niet haar eigen verdriet waarom ze huilt. Ze huilt om mij. Omdat haar blijde boodschap mij misschien verdrietig maakt. Dat wat zij mij zo gaat vertellen, wil ik namelijk ook zo ontzettend graag. Alleen is het nog niet zover en dat weet zij, als goede vriendin.
Toch houd ik het ook niet droog, maar niet om de reden die zij denkt.
‘Ach lieverd toch, ik vind het zo erg voor jou!’, zegt ze.
‘Nee, nee’, zeg ik, ‘zeg dat nou niet, ik ben zo blij voor jou!’
Ze valt even stil en kijkt mij verbaasd aan.
‘Ja’, ga ik verder. ‘Natuurlijk ben ik blij voor jou, meer dan. Ik weet hoe graag je dit wil en ik wens het je met heel mijn hart!’
‘Maar ben je niet verdrietig dan?’
‘Omdat jij zo mooi nieuws hebt? Zeker niet, het is wel tijd voor mooi en bijzonder nieuws. Lieve schat jij wordt de beste mama ooit!!’
Weer die tranen, maar nu van geluk. Ze stromen over haar wangen als ze zegt:
‘Ik vond het zo moeilijk om het jou te vertellen.’
Ik weet het en ik begrijp haar. Maar het is niet nodig.
Terwijl ik in mijn tas naar een zakdoek op zoek ben, denk ik na over haar woorden. Haar geluk en haar wens die uit is gekomen en mijn verdriet over de wens die (nog) niet is uitgekomen.
Ik begrijp haar en waardeer haar nog meer om haar voorzichtigheid, maar het zijn twee verschillende dingen. Naast mijn eigen verdriet kan ik heel blij zijn voor haar. Juist dat wat zij nu meemaakt wil ik ook zo graag en ik wens heel hard het eens te mogen meemaken. Maar ik voel geen gevoelens van jaloezie “waarom zij wel en ik niet?”, want het had ook andersom kunnen zijn en dan “waarom ik wel en zij niet?”.
Eén ding is zeker, ik wens niemand datgene wat ik heb meegemaakt en ik wens iedereen een goede zwangerschap en een gezonde baby.
Inclusief mijzelf, dat dan weer wel.
Psssst: Gelukkig kon ik blij zijn voor haar en was zij extra lief voor mij. Nu, een paar jaar later, zijn we nog steeds vriendinnen en is mijn wens ook uitgekomen. Zelfs twee keer!
Heel herkenbaar… ik dacht nooit ‘waarom zij wel en ik niet’. Daar ben ik dankbaar om, want dat zou het nog moeilijker maken dan het al was. Fijn dat je mama bent! Groetjes Gertie (mama van 4- 2 hier en 2 niet hier)
Toch vind ik het wel goed van je! Ik hoor namelijk ook wel eens anders, waardoor er vriendschappen verloren gaan. Gelukkig is dat ook bij jou niet gebeurd. Heel fijn dat jij ook moeder bent!