De tranen glijden geluidloos over mijn gezicht. Ik hoop dat het ongezien gebeurt.

Ik huil en de tranen blijven komen. Het is geen kwestie van leven of dood. Eigenlijk is het een begin van een happy end. Een happy end met een schrijnend verleden. Pijnlijk, intens, verdrietig. Dat hele verleden is in eerste instantie niet te zien, niet te horen.

Wat we wel horen is een mooie, heldere stem. Vol enthousiasme, vol gevoel. Het is intens, bezorgt mij kippenvel, een brok in mijn keel. Stoelen draaien. Hij is door. Dan blijkt dat hij slecht Nederlands spreekt. Ali is wat van zijn stuk. Het jongetje legt uit waarom hij nog maar weinig Nederlandse woorden kent.

Je kan een speld horen vallen. Het jongetje met zijn mooie stem is gevlucht en leeft sinds zes maanden in een kamp in Nederland. Het verhaal is schrijnend. Mijn brok brokkelt af en komen als tranen uit mijn ogen. Tranen die geluidloos over mijn wangen rollen. Door dit jongetje krijgt het verhaal een gezicht. Een gezicht met een stralende glimlach en een prachtige stem.

Mijn tranen blijven niet onopgemerkt.
‘Mama toch, kusje?’
Het is Eva die zegt:
‘Het komt wel goed.’

De schat! Ik hoop dat ze gelijk heeft. Dat dit jongetje zo positief blijft over Nederland en de wijze waarop hij wordt opgevangen. Dat de ontmoetingen met haatdragende landgenoten hem bespaard zullen blijven. Dat zijn lach en heldere stem nog vaak te horen zullen zijn. Dat hij net zo wordt ontvangen als hij daar op het podium staat. Stralend, positief, open en met respect.

Ik heb dan wel geen mooie en heldere stem, maar ik zal hem wel laten horen.

Ik
STEM
Voor nu,
Voor later,
Voor mijn kinderen,
Voor mijzelf
EN
Voor een ander

Alleen red je het niet
Alleen is maar alleen

Stemmen doe je samen!

Ps: Er zijn ook geluiden waarbij het verhaal in twijfel wordt getrokken. Voor de volledigheid hierbij een link waaruit voor mij vooral weer pijnlijk duidelijk wordt hoe mensen impulsief haatdragend kunnen reageren naar een kind van 13 jaar nota bene.  Link van de NOS