En zo ineens haal ik beide armen aan, naar achter en met een zwieper naar voren.

BAM, in één keer twee te pakken!

‘Zo, nu tevreden!?’ Schreeuw ik. ‘En nu aan tafel, zitten.’ Ik schrik van mijzelf.

Ze weten niet hoe snel ze aan tafel moeten komen. Eén is boos, maar zegt niks, de ander zit stil naar mij te kijken en de derde huilt met lange uithalen. Poeh ze zitten aan tafel. Geschrokken, beduusd en boos, maar ze zitten wel. Heel even vraag ik mij af of ik dit vaker moet doen.

Soms lijkt het alsof ik alleen besta als ze iets van mij nodig hebben. Eten, drinken of tv kijken. Maar als ik iets vraag, dan lijken mijn woorden te weerkaatsen op de muur en spat de waarheid, als een ballon die uiteen spat, in mijn gezicht:

Niemand luistert.

Eindeloos herhalen, wanhopig hallooooo roepen helpt niet. Smeken helpt niet. Boos worden evenmin. Hoewel ik mij nu dus een split seconde afvraag of ik anders niet boos genoeg doe. In het verleden. Want nu lijkt het wel te werken. Je handen gebruiken en je stem verheffen.

Zijn dat de antwoorden op mijn selectief dove kinderen?

Is dat wat ik wil? Wat wil ik van de kinderen. Praat erover, wees duidelijk, maar vriendelijk. Je hoeft niet alles goed te vinden, stel grenzen en zeg het met woorden. Niet met je handen. Leef het voor en je kinderen zullen volgen.

Dit schiet allemaal door mijn hoofd zittend aan tafel met drie kinderen om mij heen. Alle drie perplex, want ik ben duidelijk uit mijn slof geschoten, en met een andere reactie dan anders. Ik, anders zo kalm en geduldig en er nu zó klaar mee.

Ik ben allesbehalve trots op mijzelf. De vraag stellen is hem beantwoorden: Wil ik dit voorbeeld aan mijn kinderen geven? Mogen zij schreeuwen en slaan? Natuurlijk niet. Oh, wat baal ik van mijzelf. Ik besluit mijn excuses aan te bieden. Ik leg uit wat de aanleiding is geweest (continue ruzie, gegil tussen die twee, plus niet luisteren) en vertel dat ik dat nooit meer zal doen. Voortaan zal ik anders reageren. Ze reageren lief en begripvol en we beloven elkaar, niet meer zo onaardig te doen.

Ik zie het weer voor mij. Hoe ik de controle verlies. Opsta van mijn stoel, beide armen aanhaal, naar achter en met een zwieper terug naar voren. BAM, twee secuur gebouwde blokkentorens vallen uiteen op de vloer. Gevolgd door mijn schreeuw:

ZO, NU TEVREDEN!? EN NU AAN TAFEL ZITTEN.

De volgende keer houd ik mijn handen thuis en laat ik beide torens staan. En de stem slik ik in. We hebben tenslotte allemaal oren aan ons hoofd. Voegt niks toe, dat gegil.

Stoute mama.