Sinds ik kinderen heb is het meest gehoorde cliché: Het gaat zo snel. Tijd vliegt. Het klopt, alléén het gekke is:

Tijd vliegt, maar ik blijf 25.
Ken je dat!?

Voorbeeld:
Nieuwe collega. Spontane meid, jonge moeder. Leuk, iemand van mijn leeftijd (misschien iets jonger) gaat er door mijn hoofd. Ik heb dat idee een week of twee. Tot haar leeftijd ter sprake komt. Val ik eigenlijk wel onder de categorie “jonge moeder”? Ik denk ineens dat ik val in de categorie “moeder met jonge kinderen”.

Of een onbekende, stagiaire, winkelmedewerker die “u” tegen mij zegt. Sorry!? U? Zo oud ben ik ook weer niet.

Gelukkig heeft niet iedereen een probleem met mijn leeftijd, blijkt in de kroeg.

Gezellig aan de klets. Ik denk, voordat ik in de derde zin ga vertellen dat ik dolgelukkig ben met man en drie kinderen thuis: LEUKE VENT! Mmm als ik vrijgezel was wist ik het wel. Hij vraagt hoe oud ik ben. Ik kaats de bal terug. 23 vertelt hij. In mijn hoofd:

O mijn god!! Ik ben 23 + 2 + 10
Ik ben serieus 12!! jaar ouder.

Dat is het moment waarop ik ineens besef dat het leeftijdsverschil zo groot is, dat ik zijn juf had kunnen zijn. Ik zeg hardop: 35. Waarop hij reageert door te zeggen dat hij wel houdt van een wat “rijpere vrouw”. Voor mij het signaal om mijn man en kinderen erin te gooien. Geen punt. Voelt hij niks van en hoeft niemand iets van te weten, is zijn reactie.

Twaa-luf jaar, twaalf!

Hij heeft niet door dat hij mij in het gesprek al kwijt was bij “rijpere vrouw”. Het is tijd om mijn wijntje op te drinken en te gaan.

Ken je dat gevoel:

Tijd vliegt, maar ik blijf 25.