Er is natuurlijk niets mis mee: met je kind in hetzelfde bed slapen. Als iedereen dat prettig vindt en lekker slaapt, gewoon doen! Alleen daar zit hem voor mij de crux. Lekker slapen… dat kan ik mij gewoon níet voorstellen.
Ik ben bang om mijn kind:
- Een hoek te verkopen bij het omdraaien.
- Überhaupt te verpletteren.
- Uit het bed te duwen.
- Te verstikken onder de deken of het kussen.
- Heerlijk slaapt en ik niet.
- Wakker blijft en mij dus ook wakker houdt.
- Een vinger in mijn neus, oor of oog steekt.
- Mij op het uiterste randje van het bed ‘duwt’, waardoor ik ellendig lig.
- Elke volgende nacht dan ook bij ons in bed wil.
- Ik als een gevolg daarvan mijn vriend niet meer tegenkom in bed.
Als Eva of Saar ziek is, wil ik met alle liefde van de wereld de hele nacht stilliggen op het uiterste randje van mijn bed. Dan neem ik de incidentele vinger in mijn neus, oor of oog voor lief. Zoek ik mijn vriend de nacht erna wel weer op.Maar in álle andere gevallen? Ieder in zijn eigen bed!
Hoe denk jij hierover?
Laat een reactie achter