Uitslapen. Welke moeder wil dat nou?

Stel je voor, gewoon voor het idee. Stel je slaapt uit tot 10.30 uur. Eerste gedachte is als een droom. Ge-wel-dig! Het is als een groot cadeau, onbetaalbaar en onrealistisch, een groot gebaar van het universum. Immens! Oe alleen het idee vind ik al overheerlijk.

Terug naar de realiteit.

Slapen tot 10.30 uur. Stel je voor, voor het idee. Tweede gedachte. Sh*t heb ik zó lang geslapen. Weet je hoeveel tijd ik verspild heb. Aaah wel vijf!!! hele uren.

VIJF!

Weet je wat ik normaal doe in die vijf uur? Wassen, aankleden, mijzelf, de kinderen, ontbijten, fruit en drinken, boodschapjes, wassen draaien en ophangen, stofzuigen, de keuken, de wc’s, de wasbak, de bedden (openslaan en netjes leggen).

Man, dan loop ik de hele dag achter de feiten aan. En wanneer ik op zo’n ochtend beneden kom, loopt iedereen nog in pyjama, tanden ongepoetst en haren ongekamd. Kan ik, met vijf uur vertraging, alsnog aan de slag.

Nee, uitslapen vind ik enkel een feest wanneer de kinderen of wij uit logeren zijn. Dan lijkt het mij heerlijk. Met de nadruk op lijkt, want na 6,5 jaar zit het ritme er zo ingeramd, dat ik standaard om 6.00 uur ontwaak en daarna met veel moeite nog 30 minuten extra slaap. Maar dat is ook wel de max.

Om vervolgens mijn dag te starten met het appen van het thuisfront met dé vraag:

Hoe gaat het daar en hoe hebben de kinderen geslapen?