Verlof:

Opluchting overheerst…

Daar is de laatste werkdag. Voor de laatste keer de deur openen, de laatste dingen afronden, overdragen, betrokkenen en collegae gedag zeggen, de deur achter je dicht trekken en met gierende banden ervandoor!

Om het te vieren. Iets lekkers te drinken en te eten, in goed gezelschap.

Een last valt van je af. Je hebt het gehaald, het is afgerond en je hebt de deur letterlijk en figuurlijk dicht getrokken. Een klein beetje gek is het ook wel. Het voelt misschien een beetje als spijbelen. Zeker bij de eerste keer verlof. Je bent vrij! Nu bij de derde keer voelt het helemaal niet als spijbelen, alles behalve dat. Ik kan de voetjes omhoog leggen, echt. En ik vind het heerlijk!

Of…toch niet alleen maar heerlijk. Een nieuw gevoel doet zijn intrede. Het voelt een beetje onwennig. Eerst kan ik het niet zo goed plaatsen. Het voelt vreemd, onbekend. Tot ik weet wat het is…

Spanning!

Het kan nu gaan gebeuren. Nu, vanmiddag, vanavond, morgen, overmorgen, volgende week, over twee weken of maximaal nog 4 weken. Dat laatste hoop ik niet, want dan wordt mijn geduld wel op de proef gesteld. En tussen nu en 2 weken zitten voor mij al genoeg momenten waarop het kan gebeuren. Spanning! Wanneer zal het gebeuren, hoe zal het beginnen, hoe zal het lopen, wie ga ik bellen, wie is er bereikbaar en zo verder. Spanning! Tot daar mijn gedachtes, verder laat ik ze niet gaan. Dan zeg ik stop. Ik weet het namelijk niet, niemand weet het of kan het mij vertellen. Stop dus en over naar de orde van de dag.

Adem in, adem uit en leef in het moment!

Zou dit HET moment zijn…