Vlekken overal, zand in de haren, rode wangetjes, versleten knieën en een glimlach rond hun mond. Dat is de beschrijving van onze meiden aan het eind van de dag. Ze zien er niet meer uit, eerlijk is eerlijk. Soms vraag ik mij af wat anderen ervan denken. En vol nieuwsgierigheid vraag ik mij af hoe het kan dat andere kinderen er na een dag nog zo netjes uitzien.

Het antwoord weet ik eigenlijk wel, want ik zie het regelmatig. Een dreumes de hele middag zittend in de wagen, een kind dat netjes op het kleed speelt en een peuter die bijna non stop gedragen wordt. Dat zou ik ook kunnen doen. Zou kunnen. Toch doe ik het niet.

Mijn kinderen spelen, ontdekken en ervaren door te doen. Ja ik neem een kleedje mee, alleen geen kind blijft erop zitten. Dat wat zich buiten het kleed afspeelt is namelijk pas echt interessant. De kinderwagen dient tijdens ons verblijf als opslag en de hele dag mijn kind(eren) tillen, ehh nee. En dus kruipt onze dreumes het hele grasveld over om te zien wat er aan de andere kant gebeurt, terwijl de oudste klimt, klautert en springt in bergen met zand. Met vlekken en wilde haren tot gevolg.

Het is waar, ze zien er na een dag buiten niet meer uit. Maar voordat je met een vies gezicht naar hen kijkt, bedenk je dan dat ik mijn best heb gedaan. Ergens onder de vlekken zie je namelijk nette kleren. Hun haren heb ik die dag minstens drie keer opnieuw gedaan en die glimlach. Zie je die?

Die glimlach vertelt jou dat ze een heerlijke dag hebben gehad. Een dag waarin zij hebben geleerd door te doen, met vallen, opstaan en vies worden. En dat is voor mij veel belangrijker dan een schoon kind.