Je wil graag een film kijken. Anna en Elsa. Je vraagt het als we net binnen zijn, kletsnat van de regen staan we op de deurmat. We hebben je zussen naar school gebracht. De harde wind maakt dat we de huif niet kunnen gebruiken, dus staan we daar druipend. Je vraagt het klein met je lieve stem en mijn antwoord is positief. Jouw blik die daarop volgt, verwarmt mijn hart.

Jij zoekt de dvd terwijl ik drinken voor ons inschenk. We zoeken een plek op de bank, vlak naast elkaar. En gedurende de film kruip je dichterbij, hang je tegen mij aan, kletst, vraagt en kijkt ondertussen. Af en toe pak je mijn hand en weer voel ik mij rijk. De eerste keer dat jij mijn hand pakt, schiet er door mij heen:

Lieverd, jij en je zussen. Toen jullie te klein waren om het zelf te doen, pakte ik jullie hand. Nu zijn jullie allen groot genoeg om ook zelf mijn hand te pakken. Ik weet dat met het groter worden, de momenten minder zullen worden. Dus ik geniet hier van. Maar weet ook dat ik er alles aan zal doen om jullie te laten weten dat mijn hand altijd bereikbaar is.

Hoe groot en hoe oud je ook bent of denkt te zijn. Je hoeft er niet om te vragen, je hoeft niks te zeggen, je mag hem pakken wanneer jij het nodig hebt. Voor troost, voor hulp, voor steun, om samen stappen te zetten, letterlijk en figuurlijk, voor alles en niks. Weet het, onthoud het en nooit vergeten.

Ik ben er voor jullie met mijn hand en hart.
Toen, nu, morgen, overmorgen en alle dagen daarna.

Voor altijd voor jullie, lieffies!