Zoals je inmiddels misschien wel weet, vind ik het altijd jammer als de vakantie voorbij is en de kinderen weer naar school moeten.

Ik hou namelijk van het samenzijn, de wekker die stil blijft elke ochtend, de kinderen die langzaam het bed vullen in de ochtend, de agenda die mij leeg aanstaart (ja, ik heb een papieren exemplaar), leeg genoeg om bijna iedere dag spontane dingen te ondernemen. Ik hou enorm van die dingen en nog zat andere dingen die ook bij vakantie horen.

Maar ja, het kan niet altijd feest zijn, er moet ook gewerkt worden. In de schoolbanken of op je werk. De vakantie houdt een keer op en anders heet het (vervroegd) pensioen.

Dus nu zit ik hier in mijn eentje aan mijn lunch. In stilte, op mijn tijd, ik eet wat ik wil, zonder te delen, helemaal voor mij alleen. Twee eieren en een beschuit met roomboter en jam toe. Daarbij zit ik ook nog eens doelloos op mijn telefoon, als ik dat wil. Niemand die iets vraagt, niemand die iets zegt, tettert, geen billen om te vegen, geen kruimels om op te zuigen. De derde was draait, de boodschappen zijn binnen, ik heb zelfs nog wat uurtjes gewerkt.

Ik voel mij echt volwassen.

Ik zou bijna kunnen wennen aan dat alleen zijn. Bijna, want als ik nu niet héél snel die beschuit naar binnen werk, staan er straks drie kinderen naar mij te zoeken op het schoolplein.

Voorbij met de rust en stilte, racen naar school, op naar de gezelligheid en het samenzijn!