Wat anderen denken. Maakt geen fluit uit. Zo zou het moeten zijn. Helaas denk ik veel te vaak aan wat anderen wel niet zullen denken. Zonder dat het nodig is, verontschuldig ik mij vaak voor dingen. Ik heb nog niet gestofzuigd. Wacht ik zal de kussens op de bank goed leggen. Sorry, ik zie er niet uit. Sorry dat ik zo laat reageer. Eén vriendin corrigeert mij direct. Doe toch normaal, houd nou eens op! Fijn. Ze heeft namelijk groot gelijk. Want, zo zegt zij:

1. Misschien denken anderen helemaal niet wat jij denkt.
2. En, stel dat ze het wel denken, so what, lekker belangrijk!

Ik weet dat ze gelijk heeft, alleen betrap ik mij er nog te vaak op dat ik mij verontschuldig. Een stemmetje spreekt mij dan toe dat ik niet perfect hoef te zijn. Sterker nog ik wil het niet eens. Veel te vermoeiend! Het is goed zo, ook als het niet goed is.

Wanneer ik onze meiden naar bed breng, roept Saar mij. Ik loop zacht haar donkere kamer binnen en vraag wat er is. Zacht antwoordt zij dat ze mij iets wil zeggen. Ik neem plaats naast haar hoofdeinde en kijk haar aan.

Mama…
Ik jou heel heel lief!
Ik jou heel heel mooi!
Ik jou heel heel grappig!
Ik jou heel heel stoer!

Ik kijk naar haar en haar mooie gezichtje. Ik stroom over van liefde.

I love you lieve Saar!

Love you mama!

Ik sta op, geef haar een kus en blaaskus en sluit de deur achter mij. Dan sta ik even stil en denk aan mijn vriendin. Ze heeft zo gelijk. Lekker belangrijk wat anderen denken. Mijn dochter vindt mij geweldig. Dát is belangrijk ❤