Vlog ha natuurlijk niet, niks voor mij. Een blog daarentegen, over onze week, is toch leuk een keer. Een soort kijkje in de keuken, maar dan anders.

Welkom, treed binnen in ons leven, onze afgelopen week, ik doe mijn armen uitnodigend open.

Het is een week die goed begint. Kind 1 is uit spelen en Mark gaat haar halen. Vertrekt van huis, belt mij na een aantal minuten en vraagt: ‘Bij wie speelt ze eigenlijk?’ ‘Huh’, zeg ik, bijster intelligent, ‘Wat bedoel je?’ Blijkt dat hij zojuist bij het verkeerde huis, tegen de verkeerde moeder gezegd heeft dat hij Eva komt halen. Ik kan mijn lach niet inhouden en vertel hem waar ze wel speelt. ‘Nou in dat geval, zat ik bijna goed, zelfde straat.’ Tuurlijk jongen, ga haar nu maar halen.

Zo’n vergissing is wel om te lachen. Gijs lacht ook bijna net zo hard met zijn omstanders op het schoolplein, wanneer hij na een uitgebreide omhelzing met mij, zich met zijn handen tegen mijn schouders afzet en luid over het schoolplein schalt: ‘Jouw ademt stinkt!’ Ik maak er snel iets van, denk op dat moment oprecht dat het wellicht mijn haar is wat hij ruikt, omdat ik tenslotte net van de kapper kom. Ik negeer compleet zijn duidelijke boodschap en zeg hem dat hij vast mijn haar bedoelt. Want, leg ik aan hem uit, ik ben namelijk net terug van de kapper. ‘NEE’, herhaalt hij met opgetrokken wenkbrauwen, ‘jouw adem stinkt!’ Oké, niet mijn haar… mijn adem, mijn adem… koffie! Ik geef de koffie de schuld. En ja hoor dat is de boosdoener. Ik drink namelijk zelden koffie en net bij de kapper wel. Was heerlijk even! Maar bedankt hè vriend, zo schallend over het plein. Moeders stinkt uit haar bakkes. Is toch fijn dat jij dat wereldkundig maakt.

Wat ik liever niet wereldkundig maak, maar toch doe: We eten deze week beschuit voor avondeten. Het stond niet op de planning en het is ook geen wens van de kinderen. Het is een: laten we beschuit eten, want dan eet iedereen tenminste – besluit. Het ontstaat als na het koken en tijdens het eten blijkt dat het belangrijkste ingrediënt van de maaltijd vergeten is. Niemand vindt het lekker, zelfs Mark niet. Dan maken we er een beschuit-feestje van. Met bergen hagelslag. Waarvan tweederde steevast op de vloer eindigt. Is dat bij jou ook zo?

Over feestjes gesproken. Na sinterklaas van afgelopen zaterdag kiezen wij er bewust voor om met de kerstboom tot het komend weekend te wachten. In verband met de prikkels (allergie woord) voor mama en de kinderen.

Zaterdag is het dan zover. Alle dozen worden naar beneden gesjouwd, Mark zet de boom met de kinderen in elkaar en “moeders” slingert de lampjes in de boom. Dit doe ik vier keer opnieuw, zodat de lichtstreng niet stopt een halve meter voor de top. En dan kan de boom versierd worden. Ook dit doe ik. Nee, niet. Dit doen de kinderen bij ons. Dat vinden zij namelijk fan-tas-tisch! En ik, een klein beetje moeilijk, nastreven van perfectie loslaten. Toch lukt mij dat best aardig. Ik bemoei mij er niet mee, tot aan het eind. Dan verhang ik her en der een bal, zodat de boom in elk geval in evenwicht blijft staan en ter afsluiting staan we er van een afstand naar te kijken en besluiten we met elkaar dat het wederom een prachtige gezins-kerstboom is geworden!

Op naar een warme (van gezelligheid) & witte kerst. Blijft leuk om erbij te denken die sneeuw. Maar als de sneeuw weer in februari komt is het ook goed. Als het maar komt 😉