We lopen de afdeling op en Saar ziet als eerst de tafel vol koeken. Een banner eronder verraadt waarvoor de koeken zijn:

Wereld reuma dag

‘Joh leuk, ja laten we het vieren’, zeg ik sarcastisch.

Saar denkt daar anders over. Zij staat al te kijken welke ze zal kiezen. Ach ja waarom ook niet. Ze kiest een koek die wij gaan delen.

Bij het gaan zitten, gaat het afgelopen jaar door mijn hoofd. Een jaar van pijn, verdriet, frustratie, tegenslagen en een jaar waarin doorgaan de boventoon voerde.

Hoe ik van gezond naar chronisch ziek ben gegaan. In no time. Hoe ik van amper een paracetamol slikken tot de halve apotheek slikken en prikken ben gegaan. En dus ook met de borstvoeding moest stoppen, want Gijs was nog maar een paar maanden oud. Het verzet wat bij dat alles is komen kijken een jaar geleden. Hoe iemand wijs tegen mij zei: ‘Verzetten tegen iets dat er al is, heeft geen zin.’ Ik denk er zeer regelmatig aan.

Mijn sterke karakter helpt daar niet bij. Accepteren vind ik nog steeds lastig. De wens om gezond te zijn, normale dingen te kunnen doen zonder pijn en moeite. Het blijft aanwezig.

De bloedafnames bijna maandelijks, echo’s en MRI’s. De pijn 24/7. Dingen die ik niet meer kan, maar tegen beter weten in (af en toe) wel doe. Omdat ik sindsdien nog harder mijn best doe “normaal” te zijn, omdat ik het wil. Ik laat mij slecht remmen. Gelukkig heb ik alleen mijzelf ermee. Wanneer niemand het ziet. Ik houd dat graag voor mijzelf.

Een jaar waarin mensen (die ik het wel verteld heb) mij hebben gesteund door dingen uit handen te nemen, een bloemetje, kaartje of een knuffel te geven. Maar ook een jaar waarin een vriendin terecht heeft gezegd hulp eens te aanvaarden. Mij nu en dan wel kwetsbaar op te stellen. Want op deze manier weet een ander ook niet echt hoe het met mij gaat. Wijze les nummer 2.

Ik zal mijn best doen beter op mijzelf te letten. Moeilijk! Ik zorg liever voor anderen 😊. Hulp te aanvaarden en zo nu en dan mij ook kwetsbaar op te stellen. Dit samen met het doorgaan. Benen recht, schouders naar achter, hoofd omhoog en door. Ik blijf tenslotte dezelfde persoon. Hard voor mijzelf, zacht voor een ander.

Die koek smaakt best lekker!
Op wereld reuma dag dan maar mensen.