Na het bad, droog ik Eva af. Haar haren zijn al erg lang en ik bekijk het eens goed. De punten mogen er wel af. Terwijl ik het kam, vertel ik aan Eva dat we binnenkort maar eens naar de kapper moeten gaan. Om haar haren te knippen. Haar reactie is even enthousiast als verrassend:

Ik wil net zo kort haar als papa!

Ik kijk geschrokken naar haar vader, met een blik van: Echt niet! Hij pakt het signaal op en zegt dat er een stuk(je) af gaat, maar dat haar haren lang blijven. Ze kijkt hem aan, strijkt met haar handje over zijn stoppelbaard en zegt:

Ik wil ook een baard!

Nu wisselen wij een blik van: Waar komt dit ineens vandaan!?

Alsof ze het voelt, draait ze zich om en zegt:

Ja en ik wil ook een piemel, net als papa. Ik wil een man zijn!

Nu is de blik van geschrokken, verrast, naar verbluft. We moeten er eigenlijk een beetje om lachen. Hoe komt ze hier ineens bij en wat is de reden dat ze dit zegt? Voordat mijn hoofd op hol slaat en een overtrokken conclusie bedenkt, vraag ik haar wat de reden is dat zij een man wil zijn. Niet met de waarom-vraag. Is altijd lastig om te beantwoorden, maar door te vragen wat haar zo leuk lijkt aan een man zijn.

En dan komt de aap uit de mouw.

Hardop lachend zegt ze:

Dan kan ik ook staand plassen! Net als papa!

Lees ook: Recht voor zijn raap eerlijk