Ik voel mij net mijn vader en zelf ben ik weer even zeventien. Klaar om uit te gaan. Ik bekijk mijzelf in de spiegel, check nog één keer mijn make-up en mijn outfit, voordat ik naar beneden ga. Ik glimlach naar mijzelf. Ik keur het goed. Vol vertrouwen, voor zover dat kan voor een 17 jarige, loop ik de trap af naar beneden. Bij het betreden van de woonkamer zit mijn vader in zijn stoel.

‘Kijk’, zeg ik en draai trots een rondje.

Mijn moeder zegt niks, kijkt naar mijn vader. Mijn vader trekt één wenkbrauw op en bromt rustig:

Je kan twee dingen doen:
1. Je houdt dit aan, neemt plaats op de bank en blijft daar de rest van de avond zitten, of
2. Je gaat terug naar boven, trekt iets fatsoenlijks aan en gaat op stap.

Geen idee meer wat ik heb gezegd. Vast iets als: Meen je dit nu, serieus? Of ik geprobeerd heb hem op andere gedachten te brengen? Dat zal wel niet. Mijn vader was en is nog steeds nogal duidelijk en niet makkelijk om te praten.

Ik heb rechtsomkeert gemaakt, heb mij boven omgekleed en ben op stap gegaan.

Nu denk ik daar dus aan, op het moment dat Eva vol trots de trap af komt en haar outfit showt. In gedachte sla ik mijn hand tegen mijn gezicht en rol ik met mijn ogen. Dit slaat nergens op! Ze draagt een zilveren maillot (maillots zijn al niet mijn keuze) en ik moet op zoek naar het broekje dat ze draagt, zo kort is het inmiddels. Zij is werkelijk de lucht ingeschoten het laatste half jaar. Een maillot met een kort broekje, ter grootte van een onderbroek. Nee, nee, nee.

Sinds corona mogen de kinderen zelf hun outfit kiezen. Dit in eerste instantie omdat we niemand zagen en later zag ik het nut ervan in. Doordat ze zelf hun kleding mogen kiezen, ontwikkelen ze hun eigen smaak en het sterkt ze in hun eigen mening.

Maar dit gaat te ver, er zijn grenzen.

Lieverd, ik zie je stralen en ik weet dat je dit mooi vindt, maar dit vind ik echt niet mooi. Een zomer korte broek met maillot past niet bij elkaar. Ze mokt en ik zie mijzelf, alleen was ik tien jaar ouder dan zij nu is. Wanneer ze even later beneden komt met een meer passende rok, complimenteer ik haar en vraag en passant of ze het broekje er nog onder draagt.

Haar beurt om met haar ogen te rollen. Ze tilt haar rok op ter bewijs en ik ben blij.

En nee, dit was geen achterdocht uit ervaring. Ik kleedde mij niet stiekem om in de kroeg. Ook ik volgde het kledingadvies van mijn vader keurig op.

Zo moeder, zo dochter.