De ochtend begint met veel hoge tonen en gemiep. Hoewel ze ziek en zielig is, kan ik het even minder goed hebben. Ik floep er dan ook gevoelloos uit: ‘Houd even op met dat gemiep en praat normaal!’ Resultaat: een intens verdrietige peuter.
Een dikke knuffel voor haar en een stevig gesprek met mijzelf brengt weer wat rust in de tent.

Ik moet wat meer geduld tonen. Ja ik ben moe om verschillende redenen, maar zij is ziek. Ik ben volwassen en zij is het kind. Lief zijn dus!

Op naar onze dreumes. Kleding uitzoeken, aankleden en naar beneden. Maar…de la van de commode valt voor de zoveelste keer uit elkaar. Bovendien wil de dreumes alles zelf doen en als ik met mijn slaperige hoofd dat even vergeet, wordt dat beloond met een hoop tranen en geschreeuw. Van haar kant, maar nog even en ik maak er een duet van. Ik heb mijn hoofd al in mijn nek gegooid en open mijn mond, maar ik houd mij in… Lief zijn!

Het is nog maar net 8.00 uur en ik ben er nu al klaar mee. Als je bedenkt dat de dag al begon met de 5! nog in de klok, dan begrijp je wellicht mijn gevoel.

De één huilt om alles en de ander om niks. Ik doe enorm mijn best om geduldig en lief te zijn, maar het lijkt wel of ze het niet kunnen waarderen. Is de één net stil, dan begint de ander. Zoek het uit! Denk ik, want ik zeg het niet… Lief zijn!

Wanneer mijn vriend een half uur later naar zijn werk gaat, ziet hij in mijn ogen dat ik jaloers ben. Toch kan hij het niet laten om te grappen: ‘Vanavond een latertje hè, ik ben er pas na het eten. Successss!’

Grrrr…

Nee Ellen. Lief zijn!

Ach zoek het uit! Ik sta op, pak zijn tas en autosleutels uit zijn handen, geef hem een kus, zwaai naar de kinderen, draai mij om en loop zo de deur uit. In zijn auto op weg naar zijn werk, app ik hem bij het eerste stoplicht waar ik stil sta:

O ja, het wordt een latertje! 😉