Er prijkt nog één rondje, de laatste op de kalender. Vandaag is de dag! Haar eerste zwemles. Afgelopen maand heeft ze dagelijks staan trappelen van ongeduld. Ongeduld wat nu op de bewuste ochtend plaats maakt voor zenuwen. Haar nichtje logeert bij ons en zal samen met haar zusje getuige zijn van haar eerste zwemles.

Opgetogen gaan we, veel te vroeg, op pad. Daar aangekomen laten we ons informeren en wachten tot het tijd is om de zwemkleding aan te doen. Gestoken in haar nieuwe badpak, staat ze gespannen te wachten tot de badmeester haar komt halen. Wij staan blootvoets met haar te wachten. Gezamenlijk lopen we naar het zwembad en nemen aan de rand plaats. Na een introductie gaat de groep op onderzoek uit in het zwembad. Een heuse rondleiding. Licht gespannen gaat ze weg om met haar tranen hoog weer terug te keren.

Ze houdt het in. De groep komt dichterbij en dichterbij, tot ze dichtbij ons is en de zenuwen in waterdruppels over haar wangen lopen. Ze zijn niet meer te houden. Ik moedig haar op kleine afstand aan met een bemoedigende knik, een glimlach en ik mimiek dat het leuk zal zijn. Ze gaat, met extra aandacht, mee met de groep. Voorzichtig, onwennig, verdrietig, maar ze gaat en langzaamaan komt ze los. Ze kan genieten en de zenuw tranen maken plaats voor een voorzichtige glimlach.

Ze spettert, spat, drijft en duikt.  Ik klap uit elkaar van trots als ik ons garnaaltje door het bad zie springen en duiken. Dankbaar voor haar doorzettingsvermogen, mijn rust en de begeleiding en aanmoediging van de badmeester.

Eind van de les straalt ze van oor tot oor, zegt ze dat het een makkie is en bij het aankleden is ze vrij overtuigd als ze zegt:

Ik denk dat ik volgende week mijn A- diploma krijg. Écht!

Dat denk ik niet, maar ik weet wel vrij zeker dat we de zenuw tranen niet zullen zien volgende week. Op naar diploma A!